Nieuwe werkweek

Namaste iedereen, 

Ondertussen kan ik met veel plezier laten weten dat mijn gezondheid weer in orde is. Ik kreeg donderdag nog een onverwachte extra vrije dag aangezien ze de driver niet verwittigd hadden dat ik weer aan het werk zou gaan. Aangezien ik me al veel beter voelde, en geen zin had in een hele dag binnenzitten in een koud huis, besloot ik de bus te nemen naar de stad. Een heel avontuur, want die locale bussen zijn niet te ontcijferen. Ten eerste is er geen bushalte, je staat naast de straat te wachten tot er eentje passeert. Ten tweede staat er enkel in het Nepali op waar ze naartoe rijden en moet je de gewoon goed luisteren naar de kaartjesverkoper, want die roept aan één stuk door waar de bus naartoe rijdt. Toen ik dacht op de juiste bus gestapt te zijn, bleef ik wel de route volgen via googlemaps om zeker te zijn waar ik uit moest stappen. En maar goed ook, want waar ik naar links wilde, draaide de chauffeur plots naar rechts. Dan maar uitgestapt en een stukje teruggewandeld (en onderweg nog wat aapjes gespot) , om dan toch maar een taxi te doen stoppen en me naar Thamel te laten brengen. Aangekomen in Thamel moet ik me weer even op googlemaps beroepen om te weten hoe ik naar Kathmandu Durbar Square moet wandelen, maar ik kom er zonder problemen. Het weer is niet prachtig, maar goed genoeg voor een stadsbezoek plus museum. Het kost ongeveer 8 euro voor een Belg om daar te mogen rondkijken, maar je ticket is wel een hele dag geldig. De gebouwen zijn echt supermooi, veel houtsnijwerk en mooie tempelachtige vormen. Ik bezoek het huis van Kumari, zelf laat ze zich niet zien. En ga dan richting museum. Hier zijn ze nog in volle opbouw na de aardbeving van 2015, maar het is mooi om te zien welke stappen ze al ondernomen hebben in de restauratie en hoe ze bepaalde dingen hebben kunnen redden uit het puin. In het museum zelf staan ook maquettes over hoe de gebouwen en tempels er voor 2015 hebben uitgezien. Een hele interessante dag! De bus naar Pepsicola vind ik snel terug en nu dus geen taxi nodig. Je wordt wel volledig geplet in die bussen en op een bepaald moment zitten er zo vol dat enkele mensen buiten aan de bus moeten hangen! De laatste 10 minuten wandel ik gewoon. 

Vrijdag begin ik dan uiteindelijk te werken bij het nieuwe centrum. New Life centre heet het, en ik heb al meteen enkele fans. Nieuwsgierig naar het materiaal en naar de nieuwe spelletjes, maakt dat ik hier ook mijn eigen grenzen moet verleggen. Therapie aan volwassenen en kinderen samen, voornamelijk spraak, beurtneming, en luisteroefeningen, en bijna constant dus groepstherapie. Maar het loont want na een tijdje hoor je enkel gelach uit mijn lokaal komen en komen andere bewoners kijken wat er zo grappig is. De mensen hier spelen graag 20x hetzelfde spel na elkaar. De winnaar wordt toegejuicht, de verliezers willen revenge. Het Engelse woord dat ik het meest hoor, is "repeat". Maar zo rond half 3 hebben ze het gehad en gaat iedereen naar zijn kamer. Ik praat nog wat met enkele bewoners op het plein tot de chauffeur er is om me op te halen. 

Zaterdag is een vrije dag en blijf ik rustig wat op mijn kamer in de zon in de voormiddag (wat computerwerk en wat ontspanning) en ga voor een kleine wandeling in de namiddag. Een kleine maar, want mijn lunch bekomt me niet goed en heel even vrees ik dat we weer terug naar af zijn. Ik sla het avondeten over en kruip om 18u30 in bed. Ik slaap 12u aan een stuk en sta gelukkig op zonder al te veel pijn. Ik vraag aan mijn lieve host family of ze voor mij toast en banaan als ontbijt kunnen geven, en dat doen ze meteen en dat blijft goed binnen. Terug naar het werk met een gerust hart dus. En zo gaan de dagen verder. Ik ontbijt licht en werk de hele dag (tot 15u), en 's avonds eet ik mee met de familie. De dagen vliegen voorbij en zo werd gisteren alweer de laatste werkdag. Met dit nieuws maakte ik enkele gezichtjes heel triest, maar dankzij de steun van vele vrienden en familieleden thuis kon ik ook een mooie som geld afgeven aan de bewoners van het centrum, waardoor de lach bijna breder was dan hun gezicht! Grootste bedrag in 1x ingezameld, zei Krisna me, en dit terwijl ik het slechts 24u online had gezet (als ik het eerder had geweten had ik nog meer mensen kunnen bereiken denk ik!) En ondertussen heb ik van hem al 5 facebook berichtjes gekregen om nogmaals te bedanken voor de grote steun.

Het eindbedrag van de juwelenverkoop was 45.000NPR, en dan waren er nog veel spontane bijstortingen, die ik heb afgegeven aan VSN om te besteden aan hun andere projecten (goed voor 18.000NPR).

Vandaag ging ik samen met Bishal van VSN nog een ander centrum bezoeken, een beetje uit Kathmandu. In dit centrum zorgen de 70 kinderen helemaal zelf voor het draaien van het centrum. Er zijn er die blijven logeren, er zijn de bakkers, er is een schoolbus die kinderen ophaalt en naar huis brengt, een mini-geitenboerderij, klaslokalen en een speeltuin. En dit allemaal midden in de bergen. Het uitzicht onderweg was spectaculair! Ik ben nadien het geld naar VSN gaan brengen en liet ook nog wat Belgische chocolade achter. Ze hebben goed voor me gezorgd terwijl ik hier was, nu wordt het tijd om aan het reisgedeelte van de reis te beginnen! Morgenvroeg (6u) met de bus naar Pokhara, tot zondag en dan naar Chitwan National Park. Woensdag nog een dagje in Thamel (Kathmandu) en donderdag al weer het vliegtuig op naar huis :( 

Maar daar denken we voorlopig nog niet teveel aan! Nog een hele week genieten, en niet in het minst van een wel heel bijzondere verjaardag!!! Meer hierover in een volgende blog bericht. 

Xxx Ine