Eerste dagen: Oriëntation

Namaste, Hi, 

Op zondag 29 december 2019 begon weer een nieuw avontuur voor mij. Papa bracht me naar Schiphol, waar ik eerst het vliegtuig nam naar Istanbul (wat een grote luchthaven daar!) om daarna verder te reizen naar Kathmandu, Nepal. De vluchten verliepen oké (wat hobbelig en wat weinig slaap, maar al bij al had ik niet te klagen). Op 30 december rond 11u30 landde ik hier op de luchthaven, waar meteen duidelijk werd dat dit land niet zo goed georganiseerd is. Je moet aanschuiven voor je visumaanvraag, nadien voor de betaling ervan, om vervolgens opnieuw in een rij te gaan staan om je stempel in je paspoort te krijgen. Niet zo heel erg zou je denken, maar de rijen van aanvraag en betaling lopen door elkaar, het leek wel een mierenhoop! Het duurde dan ook een hele tijd vooraleer ik mocht verdergaan naar de bagage. Alle bagage was al van de band gehaald, dus het is een kwestie van zelf zoeken. Gelukkig vond ik mijn 3 zakken snel en kon ik op zoek gaan naar mijn chauffeur van VSN (Volunteer Society Nepal). In een zeer krakkemikkig busje: bagage op de achterste bank, ik op de middelste (zonder gordels) en mijn chauffeur en gids vooraan. Daar vertrokken we, op weg naar het gastgezin. Mijn kamertje is op het dak, veel trappen dus elke keer (net boven de 3de verdieping) maar ook zeer mooie uitzichten (achteraan op de besneeuwde bergtoppen van de Himalaya, vooraan op mijn balkon elke avond een prachtige zonsondergang). De kamer zelf is zeer basic: een bed, 2 stoelen, 1 raam. Voor toilet en douche moet je even naar buiten naar de ruimte naast de kamer, voor de lavabo sta je letterlijk onder de sterrenhemel 's avonds. Tanden poetsen met een view, heet dat! De kamers zijn heel koud, aangezien er noch verwarming noch isolatie is. Gelukkig werd ik hierover reeds geïnformeerd en bracht ik een warme slaapzak mee (dank aan Johan)! De Nepalese familie is heel vriendelijk: de papa werkt voor VSN, de mama kan heel lekker koken, kleine Beedu (4 jaar) en neef Shuvam (13 jaar) spelen graag en kunnen zelf wat Engels. Ik heb zeker niet te klagen! Er logeert ook nog een andere vrijwilligster bij ons, Michelle uit Nieuw-Zeeland, dat is ook wel zo fijn, dan zijn we in onze vrije momenten ook niet alleen.

De eerste week krijgen we elke voormiddag Nepalese les (in een koud lokaal, van een jonge Nepalees genaamd Lakpa). Na de les gaan we samen lunchen (in hun favoriete plekje in Pepsicola, the Chicken Station) en dan elke namiddag een culturele uitstap op het programma. Op 4 dagen bezoeken we achtereenvolgens de grote stupa (Boedhistische tempel) Boudhanath, Swyambhunath (Monkey temple), en Thamel. We zijn ook enkele projecten van VSN gaan bezoeken en waren verder vrij om rond te wandelen in Pepsicola. Rond 19u krijgen we opnieuw een lekkere maaltijd in het gastgezin. Zij zorgen voor avondeten en ontbijt. Op 1 januari (zij vieren nieuwjaar op een hele andere dag) kregen we pannenkoeken als ontbijt, de andere dagen toast en Nepalese thee, of Dal Bhat (rijst met een groene soep en groentecurry). De Nepalezen gebruiken graag veel look, en hun kruidenmix is redelijk pikant naar mijn smaak. Maar verder hoor je mij absoluut niet klagen! Een andere lekkere ontdekking waren de Nepalese mo-mo's, hun versie van dumplings. Uiteraard met spicy sauce, maar gelukkig kan je zelf kiezen hoeveel je hiervan op je mo-mo's doet! Elke avond na het eten spelen we gezelschapspelletjes in de keuken, de enige ruimte met elektrische verwarming. Favoriete spel van de Nepalezen is tot nu toe Dobble. We speelden ook al Party Animals, Qwixx (zodat Michelle en ik onze cijfers in het Nepalees konden oefenen), pattern memory en Qwirkle. Nepalezen gaan redelijk vroeg naar bed, maar in slaap vallen is niet zo simpel als je niet gewend bent aan het lawaai. We wonen vlakbij de luchthaven, dus opstijgende vliegtuigen zijn zeer luid. Ook zijn hier heel veel straathonden die overdag niets doen, maar van zodra het donker is beginnen te blaffen. En de mensen toeteren hier graag, zowel op de motor als in de auto...

Op zaterdag is hier steeds een vrije dag, en dus zijn Michelle en ik ook vrij. We besluiten om naar Bhaktapur te gaan (wederom op aanraden van Johan). De bus nemen is hier een heus avontuur, we proberen maar zonder succes, dus nemen uiteindelijk maar de taxi naar het stadje. Veel mannen spreken ons aan met de vraag of we een gids willen, maar we denken dat we zelfstandig genoeg zijn om de stad in ons eentje te verkennen. Je ziet hier veel prachtige gebouwen met mooi houtsnijwerk, maar je ziet ook nog heel duidelijk de ravage die de aardbeving in 2015 heeft aangericht. Het hoofdplein (Durbar square) loopt vol met toeristen, maar eens je de kleine straatjes indraait naar de andere pleinen, is het veel rustiger. Dit geeft ons veel tijd om foto's te nemen en om rond te kijken in de winkeltjes, huisjes en tempels. Het hoogtepunt was voor mij de "paper factory", een winkel waar je een gratis rondleiding kan krijgen met uitleg over hoe ze papier maken. Wat is dat een ingewikkeld proces! Als we dan te horen krijgen dat dit een familiebedrijf is dat alles zelfstandig en met de hand doet, kunnen we het niet laten ook iets te kopen in de winkel. Wat juist verklap ik nog niet, want het is niet voor mezelf ;-)  

Binnen enkele dagen zal ik ook over het werk zelf een klein verhaal plaatsen! Maar nu ga ik genieten van een zoveelste prachtige zonsondergang op mijn balkon!!! 

xxx Ine