CCID centre for children with intellectual disabilities

Namaste! 

Zondag 5 januari ging ik voor het eerst aan de slag hier in Nepal. VSN runt samen met directrice Meena een centrum voor kinderen met een mentale beperking. De meeste kinderen hebben meer problemen dan enkel een laag IQ, maar het leuke aan het centrum is dat iedereen zich hier thuis voelt. De kinderen helpen elkaar en zijn de hele dag "bezig". Er is een vaste dagelijkse routine, want veel kinderen hebben ook een vorm van autisme en hebben nood aan voorspelbaarheid. 

De dag begint steeds met een begroeting in kring. Iedereen wordt afzonderlijk aangesproken (namaste) en bezongen in een lied. Daarna zingen ze ook nog een Engels liedje en begint de eerste les. Elke dag is dit iets anders, maar het houdt in dat de kinderen hun rugzak pakken, hun schrift en een potlood nemen, en gaan schrijven. De ene dag in Nepali, de andere dag in Engels, nog een andere dag cijfers, enz. De leerkrachten geven ieder kind oefeningen op zijn/haar niveau. Dit kan gaan van letters naschrijven, woorden overschrijven, tot letters natekenen, letters en woorden koppelen aan tekeningen (A is for Apple, B is for Ball, ...) Bij goed weer worden de tafels buiten gezet door enkele sterke jongens en werken we in het zonnetje. Daarna is er bewegingsles. Een van de kinderen doet bewegingen voor en de rest kopieert, terwijl ze in Nepali tot 10 tellen. De leerkrachten zitten erbij, maar de kinderen geven de les. Dan is er ook steeds dansuurtje: de muziek staat luid en iedereen geeft zich volledig! Er wordt meegezongen, gelachen, gedanst, tot het tijd is voor de lunch. De kinderen krijgen elke dag een warme maaltijd,  en de meesten eten zelfstandig met een lepel. Sommige kinderen worden gevoed door een leerkracht of ook wel eens door een van de andere kinderen. Namiddag is er nog muziekles, knutselen ze spulletjes om te verkopen om geld in te zamelen voor het centrum, of mogen ze vrij spelen. Soms wordt er een wandeling in de buurt gedaan of wordt er opnieuw gedanst in het zaaltje. 

Mijn taak is hier vooral de leerkrachten leren hoe ze de spraak- en taalontwikkeling van de kinderen kunnen stimuleren. Ik geef de meeste therapieën in het Engels (sommige kinderen kunnen relatief goed Engels begrijpen en napraten), maar er zit steeds een leerkracht bij die kan vertalen in Nepali, of af en toe geef ik de therapie zelf in Nepali. Bvb bij het aanleren van de kleuren, tellen, of mondmotoriek ken ik voldoende woordenschat om met hen zelfstandig te werken, zonder "tolk" aanwezig. 

De kinderen zijn heel gelukkig met het meegebrachte materiaal. Ze zien me graag komen en kunnen soms niet wachten tot het hun beurt is om met mij te komen werken. Er zijn ook uitzonderingen natuurlijk: kinderen die liever in de groep zijn dan apart, kinderen die proberen weg te lopen in plaats van te werken (vooral door aandachtsproblemen). Maar ook voor deze kinderen zoek ik manieren om de oefening toch te laten lukken. Een voorbeeld: bij mondmotoriek laat ik hen foto's imiteren en als het hen lukt, krijgen ze een pluimpje. Bij één van de kinderen lukte dit absoluut niet, maar wel als ik iets op zijn hoofdje legde zodat hij stil zat en me aankeek, en dan vroeg om mijn gezicht te imiteren. En dan die lach op zijn gezicht toen hij een high five kreeg! 

Ik denk niet dat ik hier wonderen kan verrichten op die korte tijd dat ik hier ben. Maar ik hoop dat de leerkrachten en komende vrijwilligers een beetje de oefeningen zullen verderzetten. Deze week ben ik 6 dagen met de kinderen en leerkrachten bezig van 10u30 tot 15u. Maar buitenuit doe ik nog veel meer: ik maak spelletjes met picto's, dagindelingen, pictoborden, liedjesteksten met picto's bij, etc. Allerlei dingen die nog gebruikt kunnen worden als ik weer naar huis vertrek. Op die manier hoop ik toch een klein beetje het verschil te kunnen maken! 

Liefs, 

Ine xx