Een bewogen week

Dag lieve vrienden, 

Op een week kan heel wat gebeuren! Laat me proberen om mijn afgelopen week even samen te vatten, en panikeer niet : alles loopt goed af! 

De laatste dagen bij CCID waren memorabel! De kinderen verbazen me steeds weer met hun goedlachse vriendelijkheid en hun opperbest humeur. De uren vliegen voorbij en de therapieën hebben steeds meer effect. De leerkrachten leren bij, en ook het contact met andere vrijwilligers verloopt super. Samen met Nick uit de USA en Anna en Anusja uit Sydney bouwen we een feestje met de kinderen tijdens het dansuurtje en zowel donderdag als vrijdag vind ik het spijtig dat de chauffeur van VSN er al is om me op te halen om 15u. Op slechts enkele dagen hebben deze bijzondere kinderen echt een plekje in mijn hart veroverd! Ik ga ze missen! 

Deze week leerde ik ook Sophie kennen (uit Nederland) en brengen we onze vrije momenten gezellig samen door: spelletjes spelen met Shubam, bijkletsen over onze dag op het balkon in het licht van de ondergaande zon, samen door de straten van Pepsicola wandelen. Wat jammer dus dat ik ook van haar vrijdagavond afscheid moet nemen, net zoals van de kinderen bij CCID. Zij zal haar programma namelijk starten in Pokhara. Hopelijk zie ik haar later deze reis daar nog even terug. 

Op mijn vrije zaterdag zal ik dus ook alleen op pad moeten. Ik heb nog geen concrete plannen, en dat is maar goed ook, want... Vrijdagnacht word ik plots erg ziek. Ik ga jullie de details besparen, maar zeg maar dat tussen 5u30 en 7u meermaals de inhoud van maag (en toen die leeg was ook bittere gal) eruit werd gegooid. Even geen onbijt voor mij en ik probeer wat extra te slapen, maar het houdt niet meer op en medicatie of water, niets blijft binnen. Gezellig is anders natuurlijk! Het is een prachtig zonnige dag, maar ik kan er niet van genieten. 's Avonds probeer ik een beetje rijst te eten, zonder succes. Dus vroeg naar bed want zondag start ik op mijn nieuw werk (als alles goed gaat). 

Zondagochtend lijkt het iets beter, het ontbijt blijft binnen maar ligt wel wat op mijn maag. De ruwe rit naar het nieuwe centrum waar ik zal werken, helpt er niet echt aan, maar ik arriveer er samen met Anjela (van VSN) zonder verdere problemen en krijg de kans om er een voormiddag rond te kijken. Eerste indruk is schrijnend: overal mensen in rolstoelen, op bedden, zonder doel... Gewoon buiten in de zon terwijl er rond hen constructiewerken bezig zijn. Een paar tieners (ook in rolstoel) met hun gsm aan het spelen. Wat verderop slaapt een kind met allemaal vliegen op zijn gezicht... Ik weet even niet waar ik terecht ben gekomen. Dan maak ik kennis met Krisna, een volwassene volledig verlamd maar in een elektrisch rolstoel en met een goede kennis van Engels en van het centrum. Hij neemt me mee op rondleiding. Al die tijd probeer ik me in te beelden hoe ik in godsnaam hier iets kan betekenen. Logopedie lijkt wel het laatste wat deze mensen nodig hebben. Tot Krisna me meeneemt naar de knurselruimte en ik voor het eerst wat hoop zie. Er is een spiegel, er zijn tafels, er is knutselmateriaal (ik heb zelf ook wat meegenomen), en er zijn kinderen die maar al te graag wat bezigheid hebben in deze ruimte. Het zal dus logopedie integreren in knutseltherapie worden. De rest van de voormiddag speel ik ganzenbord met enkele residenten en om 13u word ik weer opgehaald (een korte dag zodat ik nog wat kan bekomen van gisteren). 

En bekomen is nodig, want ik ben doodmoe van die enkele uren en kruip meteen even in bed voor een dutje. Nadien loop ik even naar het park met mijn boek, de zon schijnt lekker, dus ik leg mijn jas neer en ga erop liggen om te lezen en... daar heb ik plots de verrassing van mijn leven: op een paar seconden zitten er 10 kinderen rond me, nieuwsgierig wijzend naar de e-reader, lachend vragend hoe ik heet, vanwaar ik kom,... Zo spontaan en zo sociaal heb ik nog maar weinig Nepalezen ontmoet. Dus we praten even, we spelen en zingen wat samen, totdat ik toch maar eens terug naar huis wandel. Mijn maag doet nog niet helemaal wat er van verwacht wordt. Er zijn 2 Chinese meisjes aangekomen in het gastgezin, Beedu is even verlegen (niet naar mij toe, ik ben haar "sister" en tegen mij praat ze honderduit) maar komt uiteindelijk toch wat los en we spelen tot bedtijd. Eenmaal boven begint mijn maag weer te draaien en komt alsnog de rijst weer terug. Ik beslis om de volgende dag een dagje rust in te bouwen en niet te gaan werken. En die rust blijkt nodig want het blijft hetzelfde liedje: mijn maag verdraagt niets! 

Dinsdagochtend lijkt dan de beste optie om even langs het ziekenhuis te gaan voor een check-up. Geen eten betekent geen energie dus gaan werken heeft geen enkele zin. Dus, een ruwe rit naar CIWEC, een ziekenhuis "voor toeristen" waar een dokter zal bekijken welke tests en behandeling nodig zijn. Een klein uurtje later hang ik dus aan een infuus, hebben ze bloed getrokken, en word ik ter observatie opgenomen. Fluid intake en output wordt opgevolgd, medicatie wordt intraveneus toegediend, en ik krijg wat rust op een kamertje met privé verpleegster. Een paar uur en 3 zakken vocht later mag ik naar huis, het bleek acute gastroenteritis en ik krijg wat medicatie mee naar huis die me terug aan het eten moet krijgen. Eind goed, al goed, laat ons hopen.

Vandaag nog een dagje rust, en dan morgen hopelijk weer aan het werk! 

Ciao ! 

Xx Ine